Zo. Daar zijn we dan ineens weer. Zomaar tussendoor. Ik probeerde de afgelopen weken nog wel eens wat te schrijven, maar gooide het iedere keer weer in de prullenbak. Meelezen. Probeerde ik ook. Soms kwam er zelfs nog een reactie uit, maar meestal lukte dat niet. Ging het dan zo slecht met me? Ik heb werkelijk geen idee, dus ik ga er vanuit van wel.

Afgelopen tien dagen was Friemel hier. Van die tien dagen lukte het om zeven keer naar het park te gaan. Dat was fijn, maar ook zwaar. Ik weet het niet. Ik weet niet heel goed meer wanneer ik nou mezelf ben en wanneer nou ook weer niet. Buiten, door de angst, gaat er altijd een masker op. Vandaag merkte ik echter dat ik ook heel vaak verder ga dan een masker op te zetten. Ik dissocieer buiten, denk ik, vaker dan ik denk. Ik doe daar verder niets mee. Het is wat mij betreft oké. De andere optie is nooit meer naar buiten gaan en dat is wat mij betreft ook geen optie.

Ik kruip veel onder de dekens. Ik kijk zoveel mogelijk zinloze shit op tv. Als het mijn brein maar weghoudt van nadenken over de dingen waar ik niet over na wil denken.

Hello darkness, my old friend…