Goddank, de stijgende lijn zet voort. Want ik moet bekennen dat zowel Peter als ik hem heel, heel, heel erg hebben geknepen de afgelopen dagen. Wat als die shit van 7 jaar geleden weer terugkomt? Laten we eerlijk tegen elkaar zijn. Dat is voor jou niet te doen én dat is voor mij niet te doen. En daar zit je dan. Na 27 jaar samen. Met alle struggles die er al zijn, wat als dit er bovenop komt? Dan is het fijn dat je elkaar in de ogen kunt kijken en allebei toe kunt geven aan elkaar dat dat geen optie is. Hoe gek dat ook klinkt.

We gaven het nog een maand. Dan moest het echt beter worden. Ondertussen zijn we nog maar 3 dagen verder en gaat het al beter. Zijn we er al? Nee, natuurlijk niet. Want mocht dit uiteindelijk iedere 2 of 3 maanden terugkomen, ook dán is het niet te doen. Deze depressie, die ik jaren geleden had en nu voor het eerst sinds die tijd weer ervaar, is te zwaar. Dat is voor mij niet te doen en ook zeker voor Peter niet te doen en het het feit dat we dat aan elkaar toegeven, elkaar in die zin ook de ruimte geven, dat voelt zo goed. Dat geeft zoveel lucht. Ja, ik kan het niet uitleggen denk ik, maar het geeft ons allebei lucht en ruimte en dat is precies wat we op dit moment beide nodig hebben.

Deze dag is ondertussen weer bijna voorbij, dus ik wens jullie een hele goede nachtrust.

Liefs, Marion