De hele dag zit vol met paniekaanvallen. Het begint in de ochtend bij het wakker worden. Het feit dat ik aan een nieuwe dag moet beginnen is al teveel. Ik blijf zo lang mogelijk liggen. Meestal hou ik dat wel vol tot een uur of twee in de middag. Dan doe ik de gordijnen open, als het niet regent doe ik het raam open en dan me voorbereiden op het opfrissen en het koffie zetten. Douchen lukt zelden, dus ik sta ouderwets met een washandje te kloten bij de wastafel. Dan trek ik een schoon hemd en een slobberbroek aan, gooi er een hoodie overheen en ga naar beneden voor koffie. Ik meld meteen dat ik in paniek zit en Peter stelt me gerust en zegt dat ik maar lekker de hele dag op bed moet blijven. Hij regelt het allemaal wel. Ik heb mijn tijd nodig. Dat geeft me weer even een uurtje rust.

Na ongeveer een uur begint er meestal een volgende issue. Vaak heeft dat te maken met schuldig voelen. Dat ik niet reageer op appjes. Dat ik niet reageer op Twitter. Dat ik niet reageer op reacties op mijn blog. Om dat schuldgevoel een halt toe te roepen ga ik wederom een serie als De Verraders kijken. Even meegezogen worden in een andere realiteit.

Na een uur of twee komen de schuldgevoelens weer naar boven. Die schuldgevoelens gaan om de meest stomme dingen. Zo heb ik eergisteren (of weet ik wanneer het was) voorgesneden ui gekocht in plaats van een verse ui. Heb ik gisteren tosti gegeten in plaats van roerbakgroenten en hebben we vandaag hier in huis allebei de wok nodig. Geen probleem natuurlijk, maar als je in paniek bent is dat een onoverkomelijke issue geworden. Paniek omdat er nog drie pitabroodjes zijn, ik er maar twee eet en er dus een derde overblijft. Mensen, als ik dit over twee weken lees snap ik het ook niet, maar dit zijn dus de dingen waar ik op dit moment van in paniek raak. Moet je je voorstellen wat er zou gebeuren als ik me in deze doordravende maatschappij staande zou moeten houden? Dat zou nooit lukken.

Waar ik zo enorm dankbaar voor ben is dat jullie, mijn lieve vaste lezers, niet aankomen zetten met idiote adviezen als: “Kijk naar de dingen die je nog wél kunt!” of “Heb je al eens Sint Janskruid geprobeerd?”. Je kent het wel. Die ongevraagde adviezen die je allemaal al zestigduizend maal geprobeerd hebt, maar waar nog niemand ooit minder depressief of minder suïcidaal van is geworden.

Nog zoiets waar ik dankbaar voor ben: Dat ik hier gewoon kan zeggen dat ik suïcidaal ben. Dat daar niemand meer van schrikt. Tuurlijk is het niet fijn om te lezen, maar ik kan en mág het hier uiten. Want geloof me, in je eentje moeten dragen dat het leven bijna ondraaglijk is geworden dat is voor niemand, maar dan ook niemand te doen.

Dank jullie wel voor jullie steun en ik wens jullie een fijne avond.

Liefs, Marion