Gisteren kwam onze buurvrouw even langs om de datum van haar opname door te geven. Ze zal een hele zware traumabehandeling ondergaan en wij passen zolang op Friemel. Toen ze weer weg was merkte ik dat Peter geïrriteerd was. Wat bleek? Hij ergert zich eraan dat iedere keer als de buurvrouw er is het met mij ineens ook dramatisch slecht gaat. Punt is, ik doe niet dramatisch als de buurvrouw er is, ik ben juist éérlijk op die momenten. Omdat zij weet hoe het is, hoe het voelt. Ik hoef maar twee woorden te zeggen en zij begrijpt me. Bij Peter krijg ik juist allemaal vragen: Hoe dan? En waarom? En waar komt het door dan? En sinds wanneer? En gisteren was alles nog goed toch? En ….

Ik denk dat veel mensen met een chronische aandoening, of het nu fysiek of mentaal is, dit wel herkennen: Je beter voordoen dan het eigenlijk met je gaat. We willen anderen niet tot last zijn. We hebben geen antwoorden op de vragen. We willen niet zwak overkomen. En zo zijn er vast nog veel meer redenen om je beter voor te doen dan het op dat moment gaat.

En zo kwam er een fijn gesprek op gang. Kon ik eindelijk mijn hoofd laten hangen. Eerlijk zeggen dat ik kapot ben sinds het etentje van maandag. Dat ik het liefst even mijn bed niet meer uitkom. Me echt heel graag even een heel weekend terugtrek op onze slaapkamer. Me niet beter meer voor wil doen dan ik ben. Peter is het hier volledig mee eens, want zoals hij al zei: “Hoe kan ik weten wat er aan de hand is als je niet zegt dat je weer last hebt van je depressie? Hoe kan ik dan weten dat je met rust gelaten wilt worden? Die gekneusde enkel laatst was duidelijk, maar ik kan niet in jouw hoofd kijken.”

Voor nu valt er een enorme last van mijn schouders. Ik trek me even terug in mijn bubbel en ga opladen.

Fijn weekend allemaal.

Liefs, Marion