Afgelopen weekend verliep iets anders dan gepland en daardoor vergat ik maandag én dinsdag mijn medicatie in te nemen. Ik kwam er pas achter toen ik de welbekende stroomstootjes in mijn hoofd begon waar te nemen. Deze had ik de vorige keer ook toen ik ging afbouwen met de paroxetine en ook die keer dat ik simpelweg de verkeerde dosering had gekregen bij de apotheek. Ik ging naar boven en zag inderdaad dat ik al twee dagen achterlag met mijn medicatie. Ik wilde alles direct innemen, maar twijfelde, haalde de paroxetine eruit en dacht er nog een paar uur over na.

Afgelopen maanden ging het niet goed. Ik heb amper geschreven. Mijn complete naaldvilt activiteiten liggen stil. Ik heb al ruim anderhalf jaar niets in mijn Etsy shop gezet. Ik zie niemand meer. Geen vrienden. Geen familie. Het komt er eigenlijk op neer dat ik mijn leven aan het uitzitten ben. En terwijl ik dat doe verdoof ik mij zoveel mogelijk met alcohol en wiet. Kortom, waar gáát dit nog over?

En dan ineens kom je erachter dat je al twee dagen geen antidepressiva meer neemt. Zal ik het dan nog één keer proberen? En dan niet afbouwen, want dat is nu al drie keer mislukt, maar gewoon in één keer BAM! Cold turkey. Dat wat je dus nooit moet doen volgens alles en iedereen. Maar waarom nog een keer afbouwen als dat iedere keer niet lukt? Waarom het leven uitzitten op deze (bijna) ondraaglijke manier? En dus zit ik nu op dag 4 zonder paroxetine. Is dat slim? 98% van de mensen, artsen en Google zal zeggen: “Nee, absoluut niet.” En ik geef toe, dit is best een beetje riskant. Na bijna negen jaar antidepressiva slikken is er geen arts die dit zou aanbevelen, maar you all know me langer dan vandaag. Als ik Vitamine C pilletjes ga slikken word ik ziek. Geef mij een dubbele espresso en ik val in slaap. You get the picture. Dit zou voor mij maar net eens kunnen werken. En zo niet? Dan slik ik toch weer lekker verder en ga ik wel weer in bed liggen.

Fijne avond allemaal!