Op de valreep, voor middernacht, nog een blogje. Wel een frustratie blogje. Sinds gisteren is Friemeltje hier. Friemel is het allerliefste hondje wat er is en wij passen op haar omdat haar baasje, onze buurvrouw van twee huizen verder, twee weken in opname is. Omdat Peter helaas niet kan lopen, ben ik degene die drie keer per dag met haar een stukje moet wandelen. Geen lange wandelingen. Het is een klein, klein beestje. Een half uur is voor haar de max. Dus in de ochtend en vlak voor middernacht loop ik een kwartier tot twintig minuutjes en in de middag ruim een half uur. Een makkie in vergelijking met de wandelingen die ik voorheen met Joppe maakte. Maar na 24 uur blijkt dit al teveel voor mijn lichamelijke toestand. Ik zit nu met een berg verband op mijn kont, omdat binnen anderhalf uur een klein pijnlijk plekje is omgeslagen in een lekkend abces. Dat is geen fijne praat, maar fuck it, het is mijn realiteit en die is fucking frustrerend. Ik kan wel janken, heb ik ook even gedaan, maar nu is het klaar en morgen is er weer een dag, want dat kleine beestje moet nu eenmaal ook haar behoefte doen.

Slaap lekker en tot morgen.