Vandaag was best een klote dag. Weer een ontsteking erbij. Kan dat nog dan? Ja, dat kan nog. Ik zit er helemaal onder. Het doet zoveel pijn. Vergelijk het met continue messteken in je lichaam krijgen. De hele dag op punaises moeten zitten. Iedere draai die je maakt in de nacht schrik je wakker van de pijn. Ik slaap zelden langer dan een uur achter elkaar. Meestal in de loop van de ochtend kan ik twee uurtjes achter elkaar pakken, omdat ik dan zo enorm moe ben dat ik door de pijn heen slaap. Echt, ik kan niet meer. Maar ik moet.

Ik moet, want Peter kan niks door zijn pijnlijke enkel en voet. Dus ging ik vandaag een paar pakjes ophalen. Nieuw beddengoed. Ik laat deze bezorgen op een post .nl punt want ik heb ook nog steeds die verrekte angststoornis en de deurbel levert enorm veel stress op. Niet alleen op het moment dat hij gaat, ook 24 uur vóórdat hij gaat. Peter kan nu niet opendoen. Vandaar het post. nl punt. Goed, dat gedaan, daarna boodschappen doen. Vervolgens kliko naar buiten. Daarna stofzuigen. Even uitrusten en liggen. Vervolgens weer spulletjes pakken die Peter nodig heeft. Drinken pakken. Daarna afwassen. Weer even zitten. Afdrogen en opruimen. Eten voorbereiden. Eten klaarmaken. Enzovoorts. En dat terwijl ik heel veel pijn heb en uitgeput ben door die fucking ontstekingen. Kan niemand je helpen? Natuurlijk wel, maar dan speelt mijn angststoornis op en dat is nog vele malen erger dan pijn hebben en uitgeput zijn. Dus nee, feitelijk kan dat niet.

Vanaf zondag komt Friemel hier. Dat is natuurlijk ontzettend leuk, maar dat beestje moet wel drie keer per dag uitgelaten worden. Normaal verdelen we dat, maar nu moet ik dat in mijn eentje doen. Voor Friemel doe ik alles, maar eigenlijk is het veel te veel.

Kortom, het leven is even een beetje zwaar, maar in the end heb ik iedere dag een dak boven mijn hoofd, een warme maaltijd en een zacht en warm bedje om in te slapen en dat is ook enorm veel waard.

Fijne avond!

Liefs, Marion