Het was leuk geprobeerd, dat stoppen met de paroxetine, maar het was een overduidelijke mislukking. Gisteren een pil genomen, net weer één en alle ellende is als sneeuw voor de zon verdwenen. Geen stroomstootjes meer. Niet meer misselijk. Heerlijk.
Ik heb geen spijt van deze poging. Stiekem wil ik nog steeds weten hoe het voelt om weer een poosje zonder te leven, maar dan zal ik de stoppoging toch anders moeten plannen. Of dat via afbouwen is of wederom CT, dat zie ik dan wel, maar ik vermoed dat ik er zeker 4 tot 6 weken voor moet uittrekken. Voorlopig maar weer even met een afvlakkingslaag door het leven stampen. Het is wat het is.
Vandaag de slechtste dag tot nu toe. De stroomstoten nemen toe en daarnaast kots ik vandaag de heleboel bij elkaar. Misschien moet ik voortaan toch maar naar mensen luisteren die er meer verstand van hebben dan ik…
Net weekendboodschappen gedaan in de supermarkt en dat ging perfect. Goddank. Ik ben zelfs even naar de Toko geweest om dumplings te halen. Ik heb zo’n stoombakje tegenwoordig die in de magnetron kan en volgens de mevrouw in de Toko werkt dat gewoon hetzelfde als aardappeltjes stomen. Alleen zijn de dumplings al gaar en hoeven ze alleen nog maar even opgewarmd te worden. Ik ben benieuwd. Ze ruiken in ieder geval zalig. Lekker veel bieslook en knoflook!
Nu lekker rustig aan het weekend doorkomen en dan maandag sinds een jaar of tien weer eens uit eten. Mijn moeder is die dag jarig en we gaan lekker naar een eetcafé om haar verjaardag daar te vieren. Heel erg veel zin in!
De stroomstootjes in mijn hoofd zijn volle bak aanwezig. Vooral als ik mijn hoofd iets te snel draai dan is het een drukte van belang daar boven. Hoe moet ik het uitleggen? Kennen jullie Kitt van Knight Rider nog? Nou, die had van die bewegende lampjes voorop de auto. Die beweging inclusief dat geluid, maar dat dan in je hoofd. Dit zal wel niet echt logisch klinken. LOL.
Overigens heb ik er geen moeite mee hoor, als jullie zeggen of denken dat het niet verstandig is of dat jullie je twijfels hebben. Ik zou dit ook nooit iemand anders aanraden, maar zoals ik gisteren al schreef: Ik zie even geen andere oplossing.
Paroxetine heeft een behoorlijk korte halfwaardetijd. Dat is aan de ene kant gunstig, want de stof zal snel volledig uit het lichaam zijn verdwenen. Nadeel daarvan is dat de kans op ontwenningsverschijnselen groot is. Kortom, ik moet even door de zure appel heen bijten.
Merk ik, naast de herrie in mijn hoofd, nog anderen effecten van het stoppen? Ja. De laatste twee dagen heb ik weer hard gelachen. Ook word ik eindelijk weer zingend wakker. Vroeger werd ik altijd wakker met een wijsje in mijn hoofd. Het is fijn om dat weer terug te krijgen. Schrijven. Bloggen. Ook weer iets waar ik ineens weer zin in heb. Anderhalve kilo afgevallen in vijf dagen. Komt dit dan allemaal door het stoppen met de AD? Zeker weten doe ik het niet, maar ik vind het wel bijzonder toevallig.
Vandaag naar de supermarkt. Benieuwd of ik verandering zal opmerken in mijn angsten. Dát is natuurlijk wel belangrijk, want als ik nu weer zware paniekaanvallen ga krijgen, dan zou dat een dikke, dikke tegenvaller zijn. Fingers crossed dus maar.
Afgelopen weekend verliep iets anders dan gepland en daardoor vergat ik maandag én dinsdag mijn medicatie in te nemen. Ik kwam er pas achter toen ik de welbekende stroomstootjes in mijn hoofd begon waar te nemen. Deze had ik de vorige keer ook toen ik ging afbouwen met de paroxetine en ook die keer dat ik simpelweg de verkeerde dosering had gekregen bij de apotheek. Ik ging naar boven en zag inderdaad dat ik al twee dagen achterlag met mijn medicatie. Ik wilde alles direct innemen, maar twijfelde, haalde de paroxetine eruit en dacht er nog een paar uur over na.
Afgelopen maanden ging het niet goed. Ik heb amper geschreven. Mijn complete naaldvilt activiteiten liggen stil. Ik heb al ruim anderhalf jaar niets in mijn Etsy shop gezet. Ik zie niemand meer. Geen vrienden. Geen familie. Het komt er eigenlijk op neer dat ik mijn leven aan het uitzitten ben. En terwijl ik dat doe verdoof ik mij zoveel mogelijk met alcohol en wiet. Kortom, waar gáát dit nog over?
En dan ineens kom je erachter dat je al twee dagen geen antidepressiva meer neemt. Zal ik het dan nog één keer proberen? En dan niet afbouwen, want dat is nu al drie keer mislukt, maar gewoon in één keer BAM! Cold turkey. Dat wat je dus nooit moet doen volgens alles en iedereen. Maar waarom nog een keer afbouwen als dat iedere keer niet lukt? Waarom het leven uitzitten op deze (bijna) ondraaglijke manier? En dus zit ik nu op dag 4 zonder paroxetine. Is dat slim? 98% van de mensen, artsen en Google zal zeggen: “Nee, absoluut niet.” En ik geef toe, dit is best een beetje riskant. Na bijna negen jaar antidepressiva slikken is er geen arts die dit zou aanbevelen, maar you all know me langer dan vandaag. Als ik Vitamine C pilletjes ga slikken word ik ziek. Geef mij een dubbele espresso en ik val in slaap. You get the picture. Dit zou voor mij maar net eens kunnen werken. En zo niet? Dan slik ik toch weer lekker verder en ga ik wel weer in bed liggen.
Laatste blog die ik schreef was op 22 januari 2023. Maand of 2 geleden. Ik schreef dat zodra het schrijfgevoel weer terug zou zijn ik ook weer terug zou komen. De realiteit is dat het schrijfgevoel wel weer terug is, maar ik simpelweg het gevoel heb dat ik jullie enkel lastig val met mijn sores. Punt is natuurlijk dat jullie zelf bepalen of jullie dit lezen of niet. Dus waarom enkel schrijven wanneer… Ach, jullie kennen het verhaal allemaal wel.
Ga ik dan vanaf nu weer schrijven? Nou, reken daar maar niet op. Want wat ik te schrijven zou hebben is geen mooie poëzie. Het gaat niet goed. Het is niet fijn. Ik probeer mijn hoofd boven water te houden. Zoals altijd.
Is het depressie? Is het…? Ik weet het echt niet meer, mensen. Ik weet het echt én oprecht niet meer.
Wat mij levend houdt, letterlijk en figuurlijk, is dat we 27 maart a.s. uit eten gaan. Dan wordt mijn moeder 69. Zelf heb ik gevraagd om een lang weekend of een midweek weg. Dat gaan we die avond bespreken. Waar? Hoe? Wanneer? Wie? Ik moet. Ik moet. Hier binnen deze 4 muren is het leven te zwaar aan het worden. In combinatie met mijn angst, depressie en vermijdende persoonlijkheidsstoornis is dat niet meer te doen. Het is genoeg. Maar fuck it, mensen, ik geef niet op.
You only have one shot Do not miss you chance to blow This oppurtunity comes ones in a lifetime…
Laat ik nog eens een blogje schrijven. Gewoon om te laten weten hoe het gaat. En het gaat slecht. Dat is dan ook meteen de reden waarom ik even niet geschreven heb. Het gaat slecht. Mentaal én fysiek. En daarom zie ik simpelweg geen reden om nog te blijven schrijven. Zodra het goede schrijfgevoel weer terug is horen jullie weer van mij.
Op de valreep, voor middernacht, nog een blogje. Wel een frustratie blogje. Sinds gisteren is Friemeltje hier. Friemel is het allerliefste hondje wat er is en wij passen op haar omdat haar baasje, onze buurvrouw van twee huizen verder, twee weken in opname is. Omdat Peter helaas niet kan lopen, ben ik degene die drie keer per dag met haar een stukje moet wandelen. Geen lange wandelingen. Het is een klein, klein beestje. Een half uur is voor haar de max. Dus in de ochtend en vlak voor middernacht loop ik een kwartier tot twintig minuutjes en in de middag ruim een half uur. Een makkie in vergelijking met de wandelingen die ik voorheen met Joppe maakte. Maar na 24 uur blijkt dit al teveel voor mijn lichamelijke toestand. Ik zit nu met een berg verband op mijn kont, omdat binnen anderhalf uur een klein pijnlijk plekje is omgeslagen in een lekkend abces. Dat is geen fijne praat, maar fuck it, het is mijn realiteit en die is fucking frustrerend. Ik kan wel janken, heb ik ook even gedaan, maar nu is het klaar en morgen is er weer een dag, want dat kleine beestje moet nu eenmaal ook haar behoefte doen.
En ineens stromen de tranen over mijn wangen en voel ik scheuten van pijn door mijn lichaam trekken. Van mijn hart tot in mijn tenen. Ik mis je, Marijke. Ik mis je zo. Maar ik ben en blijf blij en dankbaar voor de vrijheid die jij nu hebt. Voor altijd.
And when no hope was left inside On that starry, starry night You took your life as lovers often do But I could have told you, dear one This world was never meant for one As beautiful as you
Zaterdag 7 januari 2023. De dag waarop ik voor het eerst het tv programma Wie Is De Mol? keek. Was het een succes? Nou, wat programma niet echt, maar het was heerlijk om anderhalf uur lang op de familie app “HET IS ANNICK!”, “HET IS FROUKJE!”, “HET IS DIE GOZER MET DIE BLONDE KRULLEN!”, “NEE, HET IS ABSOLUUT ANNICK!” en ga zo maar door te roepen. Zalig! Volgende week weer!
Gisteren heb ik niet geblogd. Ik kon natuurlijk nog vals spelen door een blog te schrijven en de plaatsingsdatum aan te passen, maar zo ben ik niet. Kortom, mijn goede voornemen om het komende jaar dagelijks te bloggen heb ik vijf dagen volgehouden. Niks mis mee, al zeg ik het zelf.
Verder geen bijzonderheden vandaag. Veel op bed gelegen, zodat ik vanaf morgen iedere dag drie keer met Friemeltje een wandelingetje kan maken.
Wat een ongelooflijke schijtdag was dit, zeg. Weer de hele nacht wakker gelegen. Rond een uur of 8 in de ochtend in slaap gevallen, maar toch weer ieder uur wakker. Uiteindelijk uitgeput opgestaan om Peter te helpen, want die kan ook nog steeds niets. Oud papier weggooien. Kliko aan de weg zetten. Vuilniszakken wegbrengen. Boodschappen doen. Vervolgens thuiskomen en meteen tig vragen van Peter krijgen en dat viel verkeerd. Ik moest echt eerst even liggen voordat de volgende klus gedaan kon worden. Kortom, onderlinge irritaties die uiteindelijk in een fikse ruzie eindigde. Om niks natuurlijk, maar pure frustratie van beide kanten. Echt, laat maar. Deze dag is er ééntje om snel te vergeten.
Vandaag was best een klote dag. Weer een ontsteking erbij. Kan dat nog dan? Ja, dat kan nog. Ik zit er helemaal onder. Het doet zoveel pijn. Vergelijk het met continue messteken in je lichaam krijgen. De hele dag op punaises moeten zitten. Iedere draai die je maakt in de nacht schrik je wakker van de pijn. Ik slaap zelden langer dan een uur achter elkaar. Meestal in de loop van de ochtend kan ik twee uurtjes achter elkaar pakken, omdat ik dan zo enorm moe ben dat ik door de pijn heen slaap. Echt, ik kan niet meer. Maar ik moet.
Ik moet, want Peter kan niks door zijn pijnlijke enkel en voet. Dus ging ik vandaag een paar pakjes ophalen. Nieuw beddengoed. Ik laat deze bezorgen op een post .nl punt want ik heb ook nog steeds die verrekte angststoornis en de deurbel levert enorm veel stress op. Niet alleen op het moment dat hij gaat, ook 24 uur vóórdat hij gaat. Peter kan nu niet opendoen. Vandaar het post. nl punt. Goed, dat gedaan, daarna boodschappen doen. Vervolgens kliko naar buiten. Daarna stofzuigen. Even uitrusten en liggen. Vervolgens weer spulletjes pakken die Peter nodig heeft. Drinken pakken. Daarna afwassen. Weer even zitten. Afdrogen en opruimen. Eten voorbereiden. Eten klaarmaken. Enzovoorts. En dat terwijl ik heel veel pijn heb en uitgeput ben door die fucking ontstekingen. Kan niemand je helpen? Natuurlijk wel, maar dan speelt mijn angststoornis op en dat is nog vele malen erger dan pijn hebben en uitgeput zijn. Dus nee, feitelijk kan dat niet.
Vanaf zondag komt Friemel hier. Dat is natuurlijk ontzettend leuk, maar dat beestje moet wel drie keer per dag uitgelaten worden. Normaal verdelen we dat, maar nu moet ik dat in mijn eentje doen. Voor Friemel doe ik alles, maar eigenlijk is het veel te veel.
Kortom, het leven is even een beetje zwaar, maar in the end heb ik iedere dag een dak boven mijn hoofd, een warme maaltijd en een zacht en warm bedje om in te slapen en dat is ook enorm veel waard.
Vandaag was niet echt een fijne dag. Wéér twee ontstekingen erbij waardoor ik nog meer pijn heb en nog slechter kan zitten. Gelukkig hoefde ik geen boodschappen te doen vandaag. Wel een klein stukje afwassen en de bedden verschonen, maar dat ging prima. De avond werd gevuld met de finale van het WK darten kijken en een paar biertjes drinken. Helaas hield ik ook dat niet vol en moest ik het laatste stukje op bed kijken, maar hé, ik kán het tenminste op bed kijken. Lang leve wifi.
Nu lekker nog een hapje eten en morgen weer een nieuwe dag. Slaap lekker allemaal.
Rustig dagje vandaag. Wat boodschapjes gedaan en verder veel op de bank en in bed gelegen. De ontstekingen blijven een grote rol spelen. Als er twee afnemen, komen er ook weer twee opzetten. Ik ga dit jaar mijn uiterste best doen om me niet al te druk te maken om de HS. Het is ook niet zozeer de ontstekingen en de pijn die me dwars zitten. Het is vooral het schuldgevoel dat ik er niet voor familie en vrienden kan zijn. Schuldgevoel is echter het meest zinloze gevoel wat je kan hebben. Als je er iets aan kunt doen, doe het dan. Kan je er niets aan doen, zoals in mijn geval, dan is schuldig voelen compleet zinloos. Dat moet ik leren en dat ga ik dan ook proberen.
Peter kan op dit moment niet staan of lopen. Hij is vorige week van de trap gegleden en heeft daardoor iets raars in zijn voet. Geen pijn als hij er niet op staat. De enkel is niet dik. De enkel is niet blauw. Hij kan de enkel, voet en tenen gewoon bewegen. Erop staan is echter onmogelijk. Gelukkig hebben we krukken in huis, zodat hij nog een klein beetje mobiel is. Het huishouden komt nu echter op mijn schouders terecht. Dat is even wennen, maar het gaat.
Zijn we miljonair geworden op Oudejaarsavond? Hell no. € 5,-. Daar moesten we het mee doen. Maar mij hoor je niet klagen. We kregen € 1300,- ter compensatie voor de hoge gasprijzen. We kregen € 300,- van het Ik Doe Mee Fonds. We kregen kwijtschelding van de gemeentelijke belastingen. Ik kreeg een bijzonder hoog bedrag van mijn moeder als kerstcadeau. Zal ik het bedrag noemen? Nee, dat gaat me te ver. Ik weet ook niet of ze dat wil. We konden in ieder geval eindelijk nieuwe kleren, een nieuw matras en nieuw beddengoed kopen. Verder nam mijn zus de betaling voor Storytel over voor het komende jaar, kreeg ik een cadeaubon van € 25,- van Armoede Maakt Moedeloos én een cadeaubon van € 25,- van twee lieve vriendinnen uit Amsterdam. Wie wil er dan nog miljonair worden? Niemand toch? Zoveel lieve gebaren, dat doet een mens pas echt goed.
Nu lekker darten kijken. De halve finale van het WK darts. Van Gerwen tegen van de Bergh. Nederland – België. Ik wens jullie voor nu een fijne nachtrust.
De eerste dag van het nieuwe jaar is al bijna weer voorbij. Heb ik goede voornemens? Ik zou het liefst “nee” willen zeggen, maar stiekem heb ik toch het streven om iedere dag iets te schrijven. Dus laten we, ondanks het late tijdstip, niet meteen de shit verpesten. Ik schrijf iets.
Hoe was jullie jaarwisseling? Die van ons was rustig. Kalm. Biertje. Beetje buizen. Beetje vuurwerk kijken vanaf de bank en rond 2 uur lagen we in bed. Ik vond het voor herhaling vatbaar.
Ik was dankbaar. Want vorige week werd mijn moeder geopereerd. Er werd een tumor verwijderd. Die bleek tijdens de operatie een stuk groter dan in eerste instantie verwacht. Eergisteren werden de hechtingen verwijderd én kwam de uitslag binnen: alles was verwijderd en er waren geen uitzaaiingen.
En dan op de laatste dag van het jaar de herinneringen aan iedereen die we het afgelopen jaar verloren. Anita; bijzonder mooie, lieve, wijze rouwvrouwe. Marijke; mijn steun en toeverlaat voor wie het leven te zwaar werd. Ik heb nog steeds contact met haar man en waar ik voorheen vooral begrip toonde voor hen die het leven verlieten, voel ik nu ook de immense pijn van hen die achterblijven. Niet ikzelf. Uiteraard niet. Haar man die achterblijft. En nog steeds begrijp ik Marijke en heb ik diep respect voor haar keuze. Maar voor het eerst zie ik nu ook de andere kant en daar vecht ik wel mee moet ik bekennen….
Dan zijn mijn gedachten gisteren ook heel vaak geweest bij een medeblogger die niet enkel steeds een stukje van zijn eigen leven en gezondheid los moest laten afgelopen jaar, maar ook twee broers verloor. Dat raakt me intens en dagelijks. Soms heb je met mensen een bepaalde band, zonder reden, zonder logica, die is er gewoon. Die connectie voel ik met jou, Paul, maar ook met Rob en Anuscka. Met meer bloggers uiteraard, maar mijn band met jullie is bijzonder. Bijzonder waardevol.
Nou, dat is wel even genoeg voor dag 1 van het nieuwe jaar. Ik wens jullie goeds, liefde, gezondheid, blijdschap en veel waardevolle momenten voor het komende jaar.
Mijn Kladblog 